Galerie

19.11.2018
Jesień na Bagnach Biebrzańskich

Biebrzański Park Narodowy został utworzony na podstawie Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 września 1993 roku jako 18-ty z kolei polski park narodowy. Obecnie, spośród 23 polskich parków narodowych BbPN jest największym parkiem narodowym i jednym z większych w Europie.

Najcenniejsze walory Parku to szeroka dolina mającej charakter naturalny silnie meandrującej rzeki Biebrzy, z największym zespołem torfowisk w Polsce, zwanych Bagnami Biebrzańskimi. Wraz z unikatową mozaiką i strefowością siedlisk mokradłowych, a także ekstensywnym rolnictwem zachowały się tu rzadkie, zagrożone i ginące w kraju i Europie gatunki roślin, ptaków i innych zwierząt. Charakterystyczne dla Biebrzańskiego Parku Narodowego są również rozległe krajobrazy, ekosystemy i siedliska, które gdzie indziej zostały już bezpowrotnie zniszczone, w wyniku melioracji, osuszania bagien i torfowisk.

Trasa: Gugny - Barwik (szlak okresowo bardzo trudny) 9,5 km

„Barwik” jest idealnym miejscem dla wszystkich miłośników natury, którzy na równi z pięknymi widokami i dzikimi zwierzętami lubują się w długich pieszych wycieczkach.

"Scieżka prowadzi przez suchy bór sosnowy, aby później przejść w podmokłe lasy i turzycowiska. Dalej idzie się usypaną pośród mokradeł groblą. Po ok 1 km od parkingu dochodzimy do platformy obserwacyjnej, z której można obserwować ptaki bekasowate: dubelty, bekasiki, kszyki. Przy platformie znajduje się tablica opisująca wszystkie gatunki. Idąc dalej mijamy kolejne tablice informacyjne z opisami i zdjęciami tutejszej flory i fauny, a także siedlisk. Idąc dalej dochodzimy do lekkiego wzniesienia otoczonego sosnami i świerkami, gdzie pośród drzew na wapiennym wyniesieniu stoi wieża widokowa. Widok z wieży rożciąga się na całe bagna. Na horyzoncie patrząc na zachód widać zabudowania i wieże kościoła we wsi Łoje. Czesto z wieży można zobaczyć żerujące łosie, czaple białe i polujące orliki. Jesienią jest również szansa zobaczyć jelenie. Jesiennym popołudniem wieża stanowi dobry punkt do nasłuchiwania bukowiska i rykowiska. Idąc prosto ze schodków mijamy kawałek młodnika i dochodzimy do mostku na rzece Kosódka. Idąc dalej w lewo można kontynuować szlak Barwik – Gugny (ok. 9,5 km) jednak wiosną i jesienią jest to dość trudny szlak, a przy wysokim poziomie wody bardzo trudny, bagna wciągają ponad kolana". https://naszabiebrza.wordpress.com/mie…/carska-droga/barwik/

W wędrówce uczestniczyły 22 osoby.

Naszym przewodnikiem był Pan Przemysław Mydliński z Biebrzańskiego Parku Narodowego.

 

19.11.2018
Warsztaty rękodzieła artystycznego "Filcowanie na sucho - ozdabianie wełnianych beretów"
Filcowanie, inaczej spilśnianie to jedna z najstarszych metod tworzenia tkanin, która w ostatnich latach zyskała na popularności, stając się chętnie uprawianą formą działalności artystycznej. Filcowanie polega na specjalistycznym formowaniu wełny czesankowej (która nie została poddana żadnym dodatkowym zabiegom poza czyszczeniem i czesaniem). Wełna filcuje się dzięki naturalnym właściwościom włókien - włókna plączą się ze sobą i zbijają. Powstaje filc. Filcowanie na sucho odbywa się za pomocą specjalnej igły zakończonej charakterystycznym haczykiem. Filcowanie jest niezwykle wdzięczną formą kreatywności. Nie wymaga szczególnych predyspozycji – wystarczy wełna, kilka drobiazgów i odrobina cierpliwości. Uczestniczki warsztatów ozdobiły wełniane berety i inne tekstylia z tworzyw naturalnych metodą filcowania na sucho, które po wykończeniu, zabrały ze sobą do domu. Prowadzącą warsztaty była Pani Marta Krajewska Instruktorka rękodzieła artystycznego, czeladnik w zawodach: tkactwo, koronkarstwo, hafciarstwo.

 

14.11.2018
Wyjazd na obserwacje ptaków na zbiorniki wodne w okolicach Ełku
W sobotę 10.11.2018 r. Klub Miłośników Ptaków oraz Centrum Edukacji Ekologicznej w Ełku zaprosiło uczestników na obserwacje ptaków na zbiorniki wodne w okolicach Ełku. Jesienią zbiorniki wodne stanowią miejsce odpoczynku i żerowania ptakow wodnych migrujących na zimowiska. Na jeziorach w okolicy Ełku w tym okresie regularnie widywane są różne gatunki rodem z północy, w tym nury, tracze i kaczki morskie. Z nadzieją na rzadsze, późnojesienne gatunki przeprowadziliśmy obserwacje dwóch największych jezior w pobliżu Ełku. Łaśmiady były lustrowane z miejscowości Sikory Juskie oraz z Piasków.
Selmęt Wielki przeglądaliśmy z plaży w Szeligach, z drogi w Buczkach (3 nury czarnoszyje i 2 perkozy rogate) oraz ze skarpy w Sędkach (tu kolejne 2 rogate i uhla).
Po powrocie do CEE chętni mogli spojrzeć jeszcze na Jezioro Ełckie i ucieszyć oczy mewą czarnogłową, zarówno w wersji dorosłej, jak i młodocianej.
 
Lista gatunkowa zamknęła się na 42 w pozycjach:
bogatka, czapla siwa, czeczotka, czernica, czyż, dzwoniec, gągoł, gil, grubodziób, kawka, kormoran, krakwa, kruk, krzyżówka, kszyk, kwiczoł, łabędź niemy, łyska, mewa białogłowa, mewa siwa, mewa srebrzysta, modraszka, myszołów, nur czarnoszyi, nurogęś, ogorzałka, perkoz dwuczuby, perkoz rogaty, płaskonos, raniuszek (głos), rożeniec, sierpówka, sikora uboga, sójka, sroka, strzyżyk, śmieszka, świstun, trznadel, uhla, wrona siwa, zięba.
 
W wyjeździe uczestniczyło 19 osób.

Seiten